Telepatię można określić jako komunikację umysłu z umysłem bez pośrednictwa pięciu zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku, powonienia i smaku. Z nauki materialistycznej wynika, że skoro dwa umysły znajdują się poza możliwością normalnego kontaktowania się za pomocą pięciu wymienionych zmysłów, to nie mogą one w żaden sposób porozumieć się ze sobą (wyłączając oczywiście techniczne środki przekazu). A tak nie jest, bo zostało już udowodnione, że taka możliwość istnieje. Wobec tego człowiek musi posiadać jeszcze inne zmysły poza uznanymi przez naukę. Tak też jest, bo człowiek poza pięcioma zmysłami fizycznymi posiada jeszcze pięć zmysłów astralnych, stanowiących jak gdyby pozytyw zmysłów fizycznych. Ponadto człowiek posiada jeszcze specjalny szósty zmysł fizyczny i jemu odpowiadający zmysł astralny. Ten specjalny zmysł szósty, który nazwiemy zmysłem telepatycznym, posiada odrębny narząd fizyczny, za pomocą którego odbiera wrażenia. Za narząd ten służy małe ciałko, znajdujące się w pobliżu centrum czaszki, formy stożkowatej i koloru czerwonawo-szarego. W terminologii naukowej zwie się on „odrostem szyszynkowym" lub „gruczołem szyszynkowym". Charakteryzuje on się też tym, że zawiera niewielkie nagromadzenie cząstek wapiennych, zwanych niekiedy „piaskiem mózgowym". Wiadomo że każda myśl ma pewne typowe cechy nadawcze. Rozróżniamy dwa typy myśli. Pierwszy typ to myśli osobiste, drugi typ to myśli skojarzone z pewną osobą lub zbiorowiskiem ludzi. Typ pierwszy składa się z myśli o kształcie wirowych prądów magnetycznych, w pewnym stopniu trójwymiarowych, i przez to jest bardziej zmaterializowany. Myśli te pozostają w bliskości miejsca swojego powstania, jak gdyby były przeznaczone tylko dla siebie. Drugi typ składa się z myśli świadomych (jak i nieświadomych), skierowanych do ściśle określonych odbiorców telepatycznych – niezależnie od ich miejsca pobytu. Obydwa typy mogą być przejęte przez odbiorców, z tą różnicą, że pierwszy typ zmierza do organu odbiorczego automatycznie, drugi natomiast trafi do odbiorcy, gdy w nim napotka pokrewny typ. Dla myśli telepatycznej nie kierunek stanowi drogę, ale postać wyobrażonej osoby. Fala myślowa dąży do celu zawsze w linii prostej i nie istnieje nic materialnego, w by jej mogło stać na przeszkodzie-z wyjątkiem silnych i celowych skupień myślowych osób trzecich, które by świadomie spowodowały odchylenie wysyłanych fal. Biorąc pod uwagę, że człowiek poza zmysłami fizycznymi posiada jeszcze uzupełniające je zmysły astralne (działające w szerszym zakresie i zasięgu), muszą istnieć dwa rodzaje telepatii, jedna związana ze zmysłami fizycznymi, druga związana ze zmysłami astralnymi. Rozróżnienie tych dwu rodzajów telepatii jest trudne, szczególnie dla początkującego, i dlatego łatwo jest popełnić błąd, mieszając wrażenia odebrane przez zmysł telepatyczny z wrażeniami pochodzącymi od zmysłów astralnych. A jednak granice takie istnieją. Na przykład odtwarzanie myśli z czasu przeszłego leży tylko w granicach telepatii astralnej. Fale myślowe mogą przekazywać myśli w postaci obrazowej, przedmiotowej, w postaci dźwięku, głosu i uczucia. Najłatwiejszą formę komunikacji stanowią przekazy obrazowe i przedmiotowe. Adresatem jest myślowo wyobrażona postać osoby odbierającej, która w wyobraźni powinna być „jak żywa". Im bardziej „żywy" jest obraz przekazu, tym lepszy jest przekaz i tym większa pewność dobrego odbioru. Dla zwiększenia efektu odbioru nie należy usiłować wzmacniać przekazu własnych myśli przez dodatkowe wyładowania prądów magnetycznych, bo to zamiast wzmacniać myśl – osłabia ją na skutek niepotrzebnej utraty energii (prany). Nie należy więc przy przekazie na przykład zaciskać szczęk, pięści itp., gdyż to również powoduje utratę energii i to na nieproduktywną pracę, przy czym cierpi celowość. Każda myśl zużywa tylko tyle energii, ile jej potrzeba. Jedynym sposobem wysyłania myśli silnych jest dążność do nadania przekazowi jak najwięcej obrazowości, przedmiotowości i dźwięczności, bo wtedy cała energia skupia się na „żywości" obrazu. Taki przekaz możemy też nazwać „myśl-formą". Szersze zagadnienie stanowi telepatia astralna. Sfera astralna, powiązana z czasem, ruchem i przestrzenią, daje ogromne możliwości w kontaktowaniu się nie tylko w czasie teraźniejszym, ale i przeszłym, a nawet przyszłym. Każda nasza czynność, a nawet myśl, jest odnotowana na przedmiotach i ma swoje odbicie jak na kliszy fotograficznej lub w zwierciadle. ile sprawa tak się przedstawia, a nie inaczej, mamy dowody w tym, że pewne osoby obdarzone zdolnościami psychicznymi mogą (łatwiej) nawiązać kontakt z czasem przeszłym po zetknięciu się z niektórymi przedmiotami, należącymi do osób, z którymi chcą się kontaktować. Czynności i zdarzenia znajdują również swoje odbicia w pramaterii płaszczyzny astralnej i dlatego zrozumiałym jest, że nawet po zniszczeniu przedmiotów materialnych obrazy i myśli minione mogą być również rekonstruowane w tej płaszczyźnie. „Nic na świecie nie ginie". Zjawiska nie istniejące już w świecie fizycznym, zostały uprzednio odnotowane i istnieją dalej w innej płaszczyźnie. Jak już powiedzieliśmy, zmysł telepatyczny mieści się w mózgu i ma swój własny organ, zwany szyszynką. Proporcja szyszynki do pozostałej części mózgu charakteryzuje zdolności telepatyczne-odbiorcze. Uzdolnione dzieci mają ten organ bardziej rozwinięty niż ludzie dorośli szczególnie w okresie przed rozwojem mowy, a z dorosłych większą zdolność telepatyczną mają przeważnie kobiety. To, że organ telepatyczny mieści się pod czaszką, nie stanowi dla prądów magnetycznych żadnej przeszkody, gdyż przenikają one przez każdą materię. Powiedzieliśmy również, że nadawanie myśli telepatycznych jak również ich odbiór uzależnione są od obrazowości i żywości przekazu, tzn. od sposobu „adresowania". Telepatię ułatwia również rodzaj kontaktu. Pod kontaktem rozumiemy tu nić sympatii, łączącą dwie osoby, a w jeszcze większym stopniu nić łączności duchowej, jaka na` przykład powstaje pomiędzy hipnotyzerem a jego medium we wzajemnym oddziaływaniu. Ogólnie znanym zjawiskiem jest to, że ludzie sympatyzujący ze sobą odczuwają wzajemny „pociąg" magnetyczny, ułatwiający porozumienie; i odwrotnie, ludzie antypatyczni mają w sobie coś odpychającego i porozumienie z nimi wymaga nieraz dużych wysiłków. Ciekawe są również spostrzeżenia hipnotyzerów, którzy stwierdzili, że ich kontakt z medium również czasami napotyka opory. Dzieje się to wtedy, gdy medium jest zbyt często „usypiane" lub gdy otrzyma nakazy sprzeczne z jego wolą. Powstaje wtedy u medium podświadoma silna reakcja sprzeciwu. Utrudnia to pracę hipnotyzerowi, a u medium wywołuje przygnębienie i nieraz ból głowy. Kulturalny hipnotyzer obchodzi się więc z medium zawsze łagodnie i nie daje mu poleceń wywołujących jego wewnętrzny sprzeciw. Gdy wyczuwa u medium powstanie takiego sprzeciwu, powinien natychmiast przerwać doświadczenie, czym ułatwia sobie dalsze kontakty i zyskuje wdzięczność medium.