Tutaj taka mała ciekawostka dla wszystkich. Pragnę zaznaczyć, że ten tekst jest oparty na "The Human Atmosphere". W pracy tej Kilner zastosował cienkie, płaskie szklane ampułki, zawierające barwnik dicjaniny rozpuszczony w alkoholu, używając przy tym różnych barw: ciemno– i jasnokarminowej, błękitnej, zielonej i żółtej. Badający patrzy najpierw przez pół minuty lub dłużej przez ciemny ekran na światło, a potem już potrafi zobaczyć aurę pacjenta przez ekran o jasnej barwie. Należy posługiwać się światłem przydymionym i rozproszonym, ale wystarczającym, by wyraźnie widzieć ciało, wychodzącym z jednego punktu, znajdującego się – co jest najbardziej wskazane – poza obserwatorem. Z reguły potrzebne jest czarne i matowe tło, chociaż przy niektórych obserwacjach niezbędne jest białe. Obserwowana osoba powinna znajdować się w odległości około trzydziestu centymetrów od tła, aby uniknąć cieni i innych optycznych złudzeń. Niezależnie od ekranów doktor Kilner zastosował tzw. metodę barw dopełniających. Polega ona na tym, że obserwator patrzy przez trzydzieści do czterdziestu sekund na kawałek dobrze oświetlonej, kolorowej wstążki o wymiarach pięć na dwa centymetry. Ma to na celu osłabienie w oku zdolności spostrzegania tej szczególnej barwy; ponadto oczy stają się bardziej wrażliwe na inne barwy. Po przeniesieniu wzroku na pacjenta oczom ukazuje się pasmo lub szlak barwy dopełniającej, tej samej wielkości i kształtu jak widziane poprzednio pasmo; takie "widmo" utrzymuje się przez jakiś czas. W praktyce stwierdzono, że zmiany barwy w aurze powodują zmianę barwy dopełniającej wstążki. Dzięki tym sposobom stwierdzono wiele faktów dotyczących aury, których nie dałoby się zauważyć za pomocą ekranów. Kilner stosował następujące barwy: 1. Gumiguta, której dopełniającym kolorem jest błękit pruski; 2. Błękit antwerpski, którego dopełniającym kolorem jest gumiguta; 3. Karmin, którego dopełniającym kolorem jest jasny szmaragdowozielony; 4. Zieleń szmaragdowa o karminowym kolorze dopełniającym. Według obserwacji doktora Kilnera aura składa się z trzech wyraźnych części, nazwanych przez niego: – ciałem eterycznym; – aurą wewnętrzną; – aurą zewnętrzną. Ciało eteryczne obserwowane przez ekran przedstawia się jako ciemne pasmo przylegające ściśle do konturów ciała i mające jego kształt. Jego szerokość jest wszędzie jednakowa i dochodzi do pięciu milimetrów. Szerokość ta zmienia się w zależności od osoby, jak również u tej samej osoby w zależności od zmieniających się warunków. Pasmo jest całkowicie przezroczyste i wyraźnie pręgowane, a pomiędzy pręgami występują bardzo delikatne linie różowego koloru. Barwa różowa zawiera niewątpliwie więcej błękitu niż karmin. Wydaje się prawdopodobne, że linie te same się świecą. Jak dotychczas nie zauważono w ciele eterycznym cech lub zmian, pomagających w postawieniu diagnozy. Aura wewnętrzna rozpoczyna się od zewnętrznego brzegu ciała eterycznego, choć czasem zdaje się dotykać samego ciała. Zazwyczaj ma ona stałą szerokość wynoszącą od pięciu do dziesięciu centymetrów, ale niekiedy jest nieco węższa wzdłuż kończyn. Jest stosunkowo szersza u dzieci niż u dorosłych. Ma ziarnistą strukturę, a ziarna są nadzwyczaj drobne i układem swym przypominają pręgi. Te z kolei są równoległe do siebie, prostopadłe do powierzchni ciała i zgrupowane w wiązki, przy czym dłuższe znajdują się w środku, a krótsze na zewnątrz i mają zaokrąglone rąbki. Wiązki są razem skupione, przez co nadają aurze ząbkowany zarys. W pręgach nie dostrzeżono żadnej barwy. W razie pogorszenia zdrowia są one mniej wyraźne. Aura wewnętrzna stanowi najgęstszą część aury właściwej. U osób obdarzonych dobrym zdrowiem jest wyraźniej zaznaczona i szersza. Aura zewnętrzna rozpoczyna się na skraju aury wewnętrznej i wykazuje znaczną rozmaitość rozmiarów; po bokach i w tyle tułowia jej szerokość wynosi dziesięć do dwunastu centymetrów, a z przodu ciała nieco mniej. Rozciąga się równolegle do konturu ciała, choć niekiedy jest węższa na dole wzdłuż kończyn. Wokół ramion ma te same wymiary, co przy nogach, ale jest szersza dookoła rąk i często znacznie wystaje poza końce palców. Zarys sylwetki nie jest zupełnie ostry i stopniowo zanika w przestrzeni. Wydaje się, że nie ma wewnętrznej struktury i nie wydziela światła. Część wewnętrzna aury zewnętrznej ma większe ziarenka niż zewnętrzne części, przy czym różne wielkości ziarenek układają się stopniowo i niedostrzegalnie. Do dwunastu, trzynastu lat aury dziewcząt i chłopców wyglądają podobnie, lecz dziewczęca jest delikatniejsza. Począwszy od okresu dojrzewania w aurach obu płci zaczynają występować indywidualne różnice. Aura kobieca zazwyczaj bywa szersza po bokach ciała, a jej maksymalna szerokość występuje w talii. Jest także szersza z tyłu. Aura dzieci jest szersza w stosunku do ich wymiarów niż u dorosłych. Dzieci, szczególnie chłopcy, mają aurę wewnętrzną prawie tak samo szeroką jak zewnętrzną, tak iż odróżnienie ich może sprawić trudność. Zdaniem Kilnera najdoskonalszym kształtem jest wygląd zbliżony do owoidu i każde odchylenie jest oznaką niedostatecznego rozwoju. Delikatność oraz przejrzystość aury można uważać za cechy charakterystyczne aury wyższego typu. Osoby obdarzone większą inteligencją z reguły mają większą aurę, co jest widoczne zwłaszcza w okolicach głowy. Większa ilość szarej barwy oznacza tępotę i upośledzenie umysłowe. Niekiedy można dostrzec bardzo lekką mgiełkę, znacznie wystającą poza zewnętrzną aurę. Zauważono ją u osób mających szczególnie rozległą aurę; prawdopodobnie stanowi ona przedłużenie aury zewnętrznej. Doktor Kilner nazwał ją aurą ultrazewnętrzną. Podczas badań zaobserwowano, że w różnych częściach ciała występują świetliste plamy, promienie lub prądy. Czasami zjawiają się i znikają raptownie, kiedy indziej trwają dłużej. Plamy wydają się zawsze bezbarwne; promienie są zwykle bezbarwne, choć niekiedy mają różne odcienie. Tam, gdzie one występują, aura staje się gęstsza. Są trzy rodzaje promieni: 1. Promienie lub plamy jaśniejsze od otaczającej je aury i całkowicie oddzielone od ciała, choć są położone całkiem blisko niego; ukazują się w aurze i są nią objęte. Najczęściej mają wydłużoną postać, a ich długie osie są równoległe do ciała. Boki są wyraźnie zarysowane i zbiegają się dokładnie z brzegiem aury wewnętrznej, lecz ich końce są zazwyczaj skurczone i mniej świetliste. Często zlewają się z przyległą aurą. Aura wewnętrzna traci z reguły swój pręgowany wygląd wewnątrz promienia i staje się ziarnista. Im trwalszy jest promień, tym grubsze są ziarnka. 2. Promienie wydobywają się z jednej części ciała i biegną do innej, niezbyt odległej części. One to wykazują zwykle największą świetlistość. Można obserwować, jak biegną na przykład od tułowia ku ramionom lub, gdy ramię jest zgięte, od pachy do przegubu ręki. Jeśli obserwator trzyma swoją rękę w pobliżu pacjenta, ich aury prawie zawsze stają się lokalnie jaśniejsze i niebawem wytwarza się ciągły promień pomiędzy ręką a znajdującą się najbliżej częścią ciała pacjenta. Tego rodzaju promienie tworzą się łatwiej pomiędzy wystającymi punktami ciała niż między płaszczyznami. W pewnym szczególnym przypadku promień biegnący od ręki jednej osoby do ręki drugiej osoby miał jasnożółtą barwę, zmieniającą się w przejrzysty rubinowy kolor. 3. Promienie biegną w przestrzeń pod kątem prostym do powierzchni ciała, są świetlistsze od aury zewnętrznej i sięgają równie daleko lub nawet dalej niż ona. Brzegi promieni są zazwyczaj – choć nie zawsze – równoległe; rzadkością jest układ wachlarzowaty. Końce są spiczaste i rozpływają się, zwłaszcza gdy wydobywają się z końców palców. Obserwowane promienie były zawsze proste. Oprócz zwykłej szaroniebieskiej barwy w niektórych promieniach stwierdzono obecność czerwonego i żółtego koloru. Fakt, że ich struktura jest podobna do struktury aury wewnętrznej i że nigdy nie zauważono, by powodowały one zmniejszenie gęstości lub świetlistości sąsiedniej aury zewnętrznej, upoważnia do wniosku, że promienie i aura wewnętrzna mają wspólne źródło w ciele fizycznym i że wobec tego promień stanowi tylko przedłużenie wiązki prążków należących do aury wewnętrznej. Doktor Kilner stwierdził także, iż w podobnych warunkach, choć z większym trudem, mógł dostrzec niebieskawą mgłę czy aurę otaczającą magnesy, a szczególnie ich bieguny, aurę żółtą wokół kryształu azotanu uranu, niebieskawą wokół biegunów ogniwa galwanicznego i wokół przewodnika łączącego bieguny oraz w przestrzeni pomiędzy dwoma drutami połączonymi z każdym z biegunów i ze sobą. Z czterech faktów, że: – aura wewnętrzna ma strukturę prążkowaną, pod czas gdy aura zewnętrzna jest całkowicie mgławicowa; – aura wewnętrzna ma dobrze zarysowany brzeg, a zewnętrzna mglisty; – brzeg zewnętrzny aury wewnętrznej jest ząbkowany, a aury zewnętrznej nie ma nic podobnego; – promienie wybiegają z aury wewnętrznej i w żadnym przypadku nie zauważono, by zaczynały się w aurze zewnętrznej i przebiegały przez aurę wewnętrzną; Doktor Kilner wysunąt dwa wnioski: 1. Aura zewnętrzna prawdopodobnie nie pochodzi z aury wewnętrznej. 2. Obie aury są wytworem jednej i tej samej siły. Tak więc Kilner zakłada istnienie siły aurycznej numer jeden (w skrócie 1AF), która wytwarza aurę wewnętrzną, oraz siły aurycznej numer dwa (w skrócie 2AF), która wytwarza aurę zewnętrzną. Siła auryczna numer jeden (1AF) działa bardzo energicznie w wyznaczonej jej dziedzinie. Dzięki jej miejscowemu wzmocnieniu można świadomie wysiłkiem woli wyrzucać z siebie promienie. Siła 2AF jest bardziej ruchliwa i ma szerszy zakres działania niż 1AF. Wydaje się, że jest całkiem niezależna od woli. Stan zdrowia, ogólny lub miejscowy, oddziaływa na te siły, a przez nie na aurę, choć niekoniecznie jednakowo na obie. Miejscowe schorzenie może spowodować zanik wszystkich prążków w aurze wewnętrznej, która wówczas staje się nieprzejrzysta i gęsta oraz zmienia barwę. Mogą również wystąpić w niej grube pasma, bardzo różne od cienkich prążków, charakterystycznych dla normalnego stanu zdrowia; może wreszcie spowodować utworzenie próżni wolnej od aury wewnętrznej. Poważniejsze schorzenie ciała może sprawić, że aura wewnętrzna będzie z jednej strony ciała węższa niż z drugiej, równocześnie bowiem może ulec zmianie struktura aury wewnętrznej, a często i jej barwa. Zmiany w aurze zewnętrznej spowodowane przez 1AF są mniejsze niż w wewnętrznej. Jej szerokość może się zmniejszyć, lecz nigdy nie zniknie, choć barwa może się zmienić. Jeżeli ciało ulegnie zmianom na większej powierzchni, potrafi to zupełnie zmienić kształt aury zewnętrznej – może się na przykład zwęzić, choć nie ma to wpływu na aurę wewnętrzną; jeżeli natomiast aura wewnętrzna się skurczy, to samo dzieje się z aurą zewnętrzną. Zmiany w aurach mogą być wynikiem choroby. Przy histerii aura zewnętrzna jest szersza po obu stronach tułowia; jej szerokość zmniejsza się nagle w pobliżu łona, występuje też wypukłość w okolicach lędźwiowych. Przy epilepsji jedna strona tak wewnętrznej, jak i zewnętrznej aury jest zwykle na całej długości skurczona; aura wewnętrzna staje się bardziej nieprzejrzysta, jej struktura grubsza, a prążki zmniejszają się lub znikają. Kolor aury jest zwykle szary. Skurczenie się aury wewnętrznej jest niewątpliwym symptomem poważnej choroby. Niekiedy daje się zauważyć jej całkowite rozdarcie. Aura wewnętrzna nie zmienia w większym stopniu swego kształtu ani wielkości, za to jej struktura może ulegać znacznym zmianom. Aura zewnętrzna natomiast zmienia się częściej i widoczniej w zakresie swojego kształtu i wielkości, lecz prawie niedostrzegalnie w strukturze. W razie choroby pierwszym symptomem jest zmniejszanie się lub całkowity zanik prążków; równocześnie ziarnka stają się grubsze, co jest najwyraźniej skutkiem łączenia się mniejszych ziarenek. Zaburzeniom w aurze wewnętrznej towarzyszą pari passu zmiany w aurze zewnętrznej. Ćwiczenie oczu za pomocą ekranów utrudnia dokładną ocenę zmian zachodzących w zabarwieniu aury. Wydaje się, że barwa zmienia się głównie w zakresie od niebieskiej do szarej i że zależy bardziej od temperamentu i zdolności umysłowych niż od zmian w zdrowiu ciała. Im większa jest energia umysłu, tym błękitniejsza staje się aura; brak energii mentalnej wyraża się w aurze w kolorze szarym. Doktor Kilner przeprowadził kilka eksperymentów, które dowiodły, że wysiłkiem woli można nie tylko wysyłać promienie z różnych części ciała, lecz również spowodować zmianę barwy promienia lub części aury. W ten sposób udało się wytworzyć czerwoną, żółtą i niebieską barwę; najłatwiej jest wytworzyć kolor niebieski, a najtrudniej żółty. Dokładna analiza wyników Kilnera wykazuje, że są one w zasadzie zgodne z wynikami uzyskanymi przez jasnowidzów. Kilner zbadał jednak pod pewnym względem bardziej drobiazgowo struktury aury i jej reakcje na choroby. To, co doktor Kilner nazywa ciałem eterycznym, jest niewątpliwie identyczne z tym, co opisują pod tą samą nazwą jasnowidzący. Prążki w aurze wewnętrznej są wyraźnie tym samym, co aura zdrowia. Aura zewnętrzna natomiast składa się z cząsteczek eterycznych opróżnionych z prany, jak również z innej materii eterycznej, wydalanej z ciała. Istnieją podstawy do przewidywania, że dalsze udoskonalenie metody doktora Kilnera doprowadzi do fizycznego postrzegania: – czakr eterycznych; – dopływu prany do ciała i jej przepływu przez nie; – natury i struktury ciała eterycznego wewnątrz ciała. Od zaobserwowanych faktów, że: a) zły stan zdrowia wywołuje zaburzenia w aurze; b) materia eteryczna stykających się aur łączy się tworząc promienie; c) promienie te można tworzyć wysiłkiem woli i kierować nimi; d) od woli zależy nawet barwa promieni – tylko mały krok prowadzi do zagadnienia leczenia magnetycznego lub mesmerycznego.